Woest Oost

25 maart 2022

Vanavond was ik naar de voorstelling over Zilan. Een Koerdisch-Syrische Kunstenares die haar land ontvluchten en via een lange reis in Zutphen terecht komt.

Gespeeld door een groep prachtige jonge mensen, allemaal echt, rauw en volledig gelijkwaardig in hun performance.

Ik geloof dat ik me op die leeftijd bezig hield met Olily rokjes en de Lambada.... Oke oke ook met tekenen en hield ik mijn eindpresentie ook over de diepere lagen in het leven, toch was de wereld toen een heel andere plek en ook nog minder bewust.

Diepe buiging voor deze mooie jongeren!!

Wat een verhaal over angst, verdriet, pijn en alles wat je lief is verliezen.

Aan het einde van het stuk draait de echte Zilan zich om naar het publiek en zegt ze dat ze "Vrij" is. Het voelde raar en misplaatst om te klappen...

Hoe moet het zijn om dit kwetsbare verhaal te vertellen? In het land waar je na het verliezen van alles wat je kent, in eerste instantie niet welkom bent? Vervolgens je identiteit mag inleveren na een inburgering cursus, ( ik had ooit een Liefde die er toentertijd ook een deed, en ik vond het echt onterend hoe die in elkaar zat), om dan eenmaal hier in Zutphen, na dat je verhaal een podium heeft gekregen een staande ovatie in ontvangst te nemen....

Zo ongelooflijk, niet voor te stellen, DUBBEL!!!

Net zoals dat je nu dan ziet hoe opeens als de oorlog dichterbij komt, alles op alles wordt gezet om het Oekraïense volk op te vangen... Godzijdank natuurlijk maar ik herinner mij dat we er en aantal jaar gelden heel anders op ion speelde en veel van die mensen nu nog in het AZC zitten... te wachten om te mogen leven.

Hoe Dubbel en nu dan door?

Dankjewel Irene Kriek, prachtige jongeren en Zilan voor je levensverhaal en het zichtbaar maken, zodat we ons zelf vragen kunnen stellen. Ons beseffen , zonder onze eigen pijnen, verdriet en processen weg te cijferen, hoe rijk we zijn, en nog meer onze Creatie kracht in zetten om het juiste (met het hart centraal) te doen in elk moment.

Ik maakte deze tekening een aantal jaar geleden na aanleiding van de eerste beelden en berichten die mij toentertijd bereikte over de vluchtelingenstroom.

Rebecca Solcer